dinsdag 27 februari 2018

Opmerkzaam leven

Uit de Washington Post:

Het was een koude ochtend in januari en er zat een man in het metro station in Washington DC, die viool speelde. Hij speelde 6 Bach sonates, wat ongeveer 45 minuten duurde. Het was spits en het was druk. Er moeten hem die ochtend ongeveer 1.100 mensen gepasseerd zijn op hun weg naar werk. Maar weinig mensen keken naar hem en zo misten ze iets heel waardevols.

Na de eerste 3 minuten, merkte een man van middelbare leeftijd de musicus op. Hij ging wat langzamer lopen en stopte enkele seconden om vervolgens snel verder te gaan en niet te laat te komen. Een minuut later ontving de violist zijn eerste dollar: een dame wierp zonder te stoppen het geld in zijn bakje. Enkele minuten later, leunde iemand tegen de muur en luisterde naar de musicus, maar toen de man op zijn klok keek, ging hij snel weer verder. Hij was kennelijk laat voor zijn werk.

Degene die de meeste aandacht gaf, was een jongetje van drie. Hoewel zijn moeder hem aanspoorde om door te lopen, bleef de jongen staan om naar de violist te kijken. Tot zijn moeder hem meetrok. Het kind liep door met het hoofd omgedraaid al kijkend naar de man. Diverse kinderen deden hetzelfde en iedere ouder, zonder uitzondering, trokken hun kind mee om door te kunnen lopen.

Er waren slechts 6 mensen gedurende de 45 minuten die stopten en een tijdje bleven luisteren. Zo’n 20 gaven geld, maar bleven niet stilstaan. De violist haalde $32 op. Toen hij stopte, werd het stil. Niemand die het merkte. Niemand die applaudisseerde. Niemand die hem herkende.

Niemand die wist dat hij de beroemde Joshua Bell was, één van de meest getalenteerde musici van de wereld. Hij had zojuist één van de meest  gecompliceerde stukken ooit geschreven, gespeeld op een viool t.w.v. een slordige $3.5 millioen dollars. Twee dagen ervoor had Joshua Bell gespeeld in een uitverkocht theater in Boston, waarvoor de kaartjes gemiddeld zo’n $100 kostten.

Joshua Bell deed mee aan een experiment van de Washington Post over perceptie, smaak en prioriteiten van mensen. Centraal stonden de vragen:  Hoe kijken wij naar schoonheid op een alledaagse plek op een ongebruikelijk moment? Staan we er bij stil en waarderen we het? Herkennen we talent in een onverwachte context?

Als wij geen tijd hebben om te stoppen en te luisteren naar één van de beste musici van de wereld die één van de beste stukken ooit geschreven speelt, hoeveel andere dingen missen wij dan?




Geen opmerkingen:

Een reactie posten